کیفیت زندگی نوجوانان مبتلا به دیابت نوع یک مراجعه‌کننده به مرکز دیابت زاهدان سال 90-1389

مقدمه: وضعیت کیفیت زندگی به عنوان بخشی از برنامه‌های کنترل بیماری محسوب می‌شود. ارزیابی کیفیت زندگی بیماران با وجود سابقه‌ی 40 ساله در ایران، نوپا و جوان است، و پژوهش‌های انجام شده روی کیفیت زندگی بیماران دیابتی محدود می‌باشد. پژوهش حاضر تاثیر دیابت بر کیفیت زندگی نوجوانان را در حیطه‌های مختلف، از جمله رضایت‌مندی از کیفیت زندگی و نگرانی درباره‌ی آینده‌ مورد بررسی قرار ‌داد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه‌ی توصیفی ـ تحلیلی، 100 نوجوان دیابتی مراجعه‌کننده به مرکز دیابت زاهدان مورد بررسی قرار گرفتند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسش‌نامه‌ی 52 عبارتی DQOLY استفاده، و با آزمون‌های تی مستقل و آنالیز واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش حاضر نشان داد نوجوانان در بعد کنترل والدین و اثر بیماری بر فعالیت آن‌ها بیشترین مشکل را داشتند و بیشترین میانگین امتیاز مربوط به رضایت‌مندی نوجوانان از کیفیت زندگی بود (58/14+65/52). گروه سنی 12-10 سال بیشتر مورد تاثیر عوارض بیماری بر فعالیت‌های فردی قرار گرفتند و آزمون آماری تفاوت معنی‌داری را نشان داد. (004/0=P). هم‌چنین، میانگین نمره‌ی کل نوجوان دیابتی برحسب تحصیلات والدین در ابعاد رضایت‌مندی از کیفیت زندگی وکنترل والدین از نظر آماری تفاوت معنی‌داری داشت (001/0=P). نتیجه‌گیری: کودکان و نوجوانان دیابتی دارای مشکلاتی از نظر فعالیت‌های اجتماعی و کنترل والدین می‌باشند که در گروه سنی 12-10 سال این مشکل مشهودتر می‌باشد. بنابراین لازم است توجه خاص به این گروه سنی به ویژه در خانواده‌های کم درآمد از راه آموزش و مشاوره به عمل آید.